Ομαδική ιστορία από τους μαθητές & τις μαθήτριες του Ομίλου

 

Ομαδική ιστορία

 Έκλεισε δυνατά τη πόρτα και βγήκε έξω. Η μητέρα του τον κυνήγησε και εκείνος φώναξε «Παράτα με!» Έτρεξε και έφαγε μια τούμπα. Θυμήθηκε τα κόλπα που είχε μάθει στην ενόργανη και για ένα χιλιόμετρο έκανε αλλεπάλληλες τούμπες, με τη μαμά του να τον κυνήγα. Εκεί που έτρεχε ξαφνικά βρέθηκε μπροστά σε ένα πελώριο άγαλμα, τον "Δαβίδ" του Μιχαήλ  Άγγελου. Διάβασε την επιγραφή: «Θα έρθουν στιγμές δάκρυα γεμάτες. Προφητικό! Είχε όντως χτυπήσει στο γόνατο καθώς έκανε την τελευταία τούμπα και του' χαν έρθει δάκρυα στα μάτια. Τα μάτια του ήταν κατακόκκινα από το κλάμα και γεμάτος αίματα αργοπέθαινε. Από την άκρη του ματιού του μπορούσε να δει έναν άγγελο που αργά αργά πλησίαζε και όταν έφτασε, τον σήκωσε και είπε  «Σήκω πάνω ρε άθλιε», και έφυγε. Εκείνος γύρισε και, λες και δεν είχε χτυπήσει ποτέ, του απάντησε  «Τι θες βρε μπαγλαμά;  Ωραίος άγγελος είσαι εσύ. Τι φάση πια; Σταμάτα»! Ο άγγελος εκείνη την ώρα ανέβαινε στους ουρανούς, σταμάτησε, γύρισε, τον κοίταξε με ένα επικριτικό βλέμμα και του άστραψε ένα χαστούκι! «Τώρα πονάει! Πολλά αστράκια βλέπω και λάμπουν, είναι τόσο φωτεινά! Ουάου! Να και πεταλούδες, κόκκινες, μπλε, και κίτρινες. Πως θα 'θελα να 'μουν μαζί τους! »

 Από την ομάδα των μαθητών & μαθητριών του Ομίλου Δημιουργικής Γραφής